Zaburzenie statyki narządów rodnych kobiety polega na ich obniżeniu w miednicy mniejszej, co wynika z niewydolności aparatu podporowo-wieszadłowego. W efekcie wysuwa się pochwa, szyjka macicy lub cała macica, czemu często towarzyszy obniżenie dolnych dróg moczowych, jelita cienkiego i odbytnicy. Do zaburzenia statyki może dojść między innymi na skutek uszkodzenia mechanicznego (np. podczas porodu) lub w efekcie procesów starzenia, wiotczenia i rozciągania się tkanek. Do czynników ryzyka można zaliczyć wrodzone zaburzenia struktury tkanki łącznej, nieprawidłowości unerwienia, wady budowy miednicy lub kręgosłupa, liczne porody, pracę fizyczną z dźwiganiem, przewlekły kaszel, zaparcia, zaawansowany wiek, otyłość, okres pomenopauzalny, stan po usunięciu macicy.

Skutki zaburzeń statyki:

● wysuwanie się macicy lub ścian pochwy przez szparę sromową
● uczucie dyskomfortu w kroczu i pochwie
● zaburzenia oddawania moczu i/lub stolca
● dysfunkcje seksualne
● urazy wypadniętego narządu

Podział obniżenia narządów miednicy mniejszej

Skala POPQ, skala DeLancey oraz skala Badena-Walkera służą do sklasyfikowania stopnia zaawansowania obniżenia narządów miednicy mniejszej.

● Powszechny podział obniżenia narządów rodnych na stopnie

I stopień – obniżenie macicy lub pochwy powyżej przedsionka pochwy.
II stopień – obniżenie macicy lub pochwy dochodzi do przedsionka pochwy.
III stopień – obniżenie macicy lub pochwy przekracza przedsionek pochwy, „wychodzi” poza pochwę (częściowe lub całkowite wypadanie narządu rodnego).

W zależności od rodzaju defektu rozróżniamy: urethrocoele, cystocoele, enterocoele i rektocoele. Ten tradycyjny i subiektywny podział jest dotychczas w Polsce najpowszechniej stosowany.

● Pelvic Organ Prolapse Quantification System (POP-Q)

Stopień 0 – brak obniżenia.
Stopień 1 – część prowadząca obniżenia znajduje się więcej niż 1 cm ponad strzępkami błony dziewiczej.
Stopień 2 – część prowadząca obniżenia znajduje się pomiędzy 1 cm powyżej a 1 cm poniżej strzępków błony dziewiczej.
Stopień 3 – część prowadząca obniżenia znajduje się więcej niż 1 cm poniżej strzępków błony dziewiczej, ale nie więcej niż 2 cm mniej niż całkowita długości pochwy w cm. Stopień 4 – całkowite wypadanie na długości całej pochwy.

● Podział kliniczny według DeLancey

Uszkodzenie na poziomie 1 to uszkodzenie więzadeł krzyżowo-macicznych, obszar enterocoele.
Uszkodzenie na poziomie 2 to uszkodzenie powięzi pęcherzowo-pochwowej lub odbytniczo-pochwowej, obszar cystocoele i rectocoele (rozróżnia się uszkodzenie środkowe powięzi pęcherzowo-pochwowej, charakteryzujące się gładką ścianą cystocoele, oraz uszkodzenie boczne powięzi pęcherzowo-pochwowej charakteryzujące się zachowaniem marszczek pochwy).
Uszkodzenie na poziomie 3 to uszkodzenie struktur więzadłowych podtrzymujących cewkę moczową, obszar urethrocoele.

● Zmodyfikowana skala Baden-Walkera

Stopień 0 – bez zmian anatomicznych.
Stopień I – obniżenie poniżej połowy długości pochwy.
Stopień II – obniżenie do połowy długości pochwy.
Stopień III – obniżenie od połowy długości pochwy do poziomu pierścienia błony dziewiczej. Stopień IV – obniżenie poniżej pierścienia błony dziewiczej.

Jaki jest cel leczenia?

Leczenie ma na celu częściową lub całkowitą redukcję objawów oraz poprawę komfortu życia. Możliwe jest postępowanie operacyjne lub zachowawcze z zastosowaniem pessarów. Zalecane jest wspomaganie leczenia poprzez fizjoterapię uroginekologiczną oraz unikanie podnoszenia ciężarów powyżej 5 kg.

Jak założyć pessar?

● na stojąco, w lekkim rozkroku, z jedną nogą na podwyższeniu
● na głębokość palca wskazującego
● z zachowaniem podstawowych zasad higieny
● codziennie wieczorem należy wyjąć pessar, umyć wodą z mydłem, osuszyć; następnie rano nałożyć żel z kwasem hialuronowym i ponownie umieścić w pochwie

WAŻNE: Pierwsze założenie pessara powinno się odbyć w gabinecie lekarskim.

Konsultacja ginekologiczna 220 zł

Dopasowanie pessara od 250 do 350 zł