Bielactwo jest chorobą skóry i błon śluzowych. Objawia się odbarwionymi plamami, ostro odgraniczonymi od prawidłowo zabarwionych obszarów. Spowodowane jest brakiem produkcji melaniny. Melanina nadaje kolor skórze, błonom śluzowym, ale także włosom i tęczówce oka.
Bielactwo może dotyczyć całej powierzchni ciała (albinizm) lub jego fragmentów, w tym sromu, krocza, okolic odbytu, brodawek sutkowych.
Typowym objawom bielactwa mogą towarzyszyć inne symptomy: nadwrażliwość na światło, oczopląs, zez oraz objawy chorób powstających na podłożu autoimmunologicznym. Przyczyn bielactwa może być wiele. Pod uwagę bierze się czynniki genetyczne, autoimmunologiczne, biochemiczne oraz niedobór w układzie czynnika wzrostu melanocytów.
W przypadku rozpoznania bielactwa zaleca się, w zależności od chorób współistniejących, odpowiednie badania laboratoryjne, w tym również badania tarczycowe.
Leczenie
Współczesna medycyna nie zna całkowicie skutecznego leczenia przyczynowego ani objawowego. W pierwszej kolejności stosowane są sterydy lub inne preparaty miejscowe, które mają pobudzić melanocyty do produkcji melaniny. Jednak rzadko jest to efektywna terapia. Kolejnym rozwiązaniem jest autoprzeszczep skóry ze zdrowego miejsca na chore. Jedną z najbardziej efektywnych metod, stosowaną przy rozległym lub wieloogniskowym bielactwie, jest naświetlanie lampami UVA po wcześniejszym zastosowaniu leków fotouczulających. Terapia PUVA (UVA + psoraleny) trwa około roku. W przypadku bielactwa, które się objawia pojedynczymi i małymi zmianami jest możliwe postępowanie z użyciem lamp UVB (313 nm) lub lasera ekscimerowego (308 nm). W tych przypadkach nie ma konieczności wcześniejszego stosowania leków fotouczulających, a leczenie trwa kilka miesięcy.
Żadna z metod nie przywróci prawidłowego zabarwienia skóry w 100%, jednak nawet częściowa repigmentacja jest uznawana za sukces w leczeniu problematycznego estetycznie bielactwa.
Konsultacja z zakresu ginekologii220 zł