Zespół napięcia przedmiesiączkowego jest zespołem objawów fizycznych i psychoemocjonalnych, które występują z różnym nasileniem, w drugiej połowie cyklu miesiączkowego. Związane są z rosnącym poziomem progesteronu oraz reakcją organizmu na jego wysokie stężenia. Najbardziej intensywne dolegliwości dotyczą kobiet pomiędzy 25 a 35 rokiem życia. Natomiast po 40 roku życia intensywność objawów zmniejsza się, aż do okresu menopauzy.

Objawy somatyczne:

● obrzęk, tkliwość, nadwrażliwość piersi
● wrażenie zatrzymania wody w organizmie, obrzęki
● zaburzenia perystaltyki jelit
● zaparcia
● biegunki
● bóle brzucha
● bóle stawów
● bóle głowy

Objawy psychoemocjonalne:

● drażliwość
● labilność emocjonalna
● spadek nastroju
● płaczliwość
● spadek samooceny
● stany depresyjne

PMDD (ang. Premenstrual Dysphoric Disorder)

Pod pojęciem przedmiesiączkowego napięcia dysforycznego kryją się negatywne objawy psychoemocjonalne, które występują z różnym nasileniem, w drugiej połowie cyklu miesiączkowego. Zjawisko to dotyczy od 2 do 6 % pacjentek.

Leczenie

Kobiety z zespołem napięcia przedmiesiączkowego częściej narażone są na zachorowanie na depresję.
Postępowanie w przypadku PMDD i PMS jest zależne od nasilenia objawów oraz ich uciążliwości. Regularny, zdrowy tryb życia, w tym regularna podaż kalorii, spożywanie żywności o niskim indeksie przetworzenia, budzenie się i zasypianie o stałych porach, ograniczenie stresu przynoszą wstępną poprawę. Niekiedy należy okresowo włączyć leki poprawiające nastrój bądź leki neuroleptyczne. Poza leczeniem objawowym czasami wykorzystywane jest regulacja poprzez zastosowanie leków hormonalnych, w tym antykoncepcyjnych.
Jeśli podejrzewasz u siebie objawy PMS czy PMDD ważna jest konsultacja z lekarzem ginekologiem, gdyż podobne symptomy mogą obejmować inne schorzenia ginekologiczne, endokrynologiczne czy psychiczne. Należy to zróżnicować.

Konsultacja ginekologiczna 220 zł